ลอยมากับคลื่นลมโถมถะถั่ง
มุ่งสู่ฝั่งศิวิไลซ์ในความฝัน
เรือไม้-ไร้เครื่องยนต์ บนอันดามัน
หลายสิบร้อยความจำนรรจ์อดกลั้นมา
ผ่านเปลวแดดไหวระยิบกระพริบน้ำ
แผดเผาตามแผ่นหลังแขนขา
เรือไม้-ไร้เครื่องยนต์ ไร้หลังคา
เปลวฟ้าก็ไหม้ให้ซ้ำเติม
ผ่านปรอยฝน ผ่านลมหนาว-
ฟ้าหว่านดาวทุ่งฟ้าก็ค่อยเพิ่ม
แสงขาวสกาวฝันมาพลันเติม
เรือไม้เริ่มผ่านพ้นอนธการ
ขอบฝั่งเรืองอยู่ทิศตะวันออก
ใต้กลีบดอก 'ตะวัน' ที่ผันผ่าน
ลมทะเลเห่เรือมาหลายกาล
ก็เกยด้านหาดทราย ณ สาย นั้น
กรูกันลงเรือไม้คล้ายเป็นไท
คุกเข่าให้แผ่นดินถิ่นความฝัน
เดินสู่ความแปลกใหม่-ปัจจุบัน
ก้าวห่างจากอันดามัน-ดอกฝันแย้ม...
0 ความคิดเห็นของท่าน:
แสดงความคิดเห็น